Historia d'Armenia

La historia d'Armenia empecipiar coles cultures neolítica del sur d'El Cáucasu, tales como la cultura Shulaveri-Shomu, siguíu de les cultures Kura-Araxes y Trialeti na llamada edá del bronce.

La Edá del Fierro duró dende'l sieglu IX hasta'l 585 e.C. col Reinu de Urartu, cuando foi sustituyíu pola dinastía Oróntida. Tres el dominiu del imperiu persa y del imperiu macedoniu, la Dinastía Artáxida dio orixe al Reinu d'Armenia nel añu 190 e.C. Esti reinu tuvo la so máxima influencia mientres el reináu de Tigranes II, antes de cayer sol dominiu romanu.

Nel añu 301, l'Armenia arsácida foi la primer nación soberana n'aceptar el cristianismu como relixón d'estáu y esta unión ente estáu y relixón caltener hasta l'actualidá, pos la Ilesia apostólica armenia siempres foi una gran defensora del nacionalismu armenio. Los armenios cayeron más tarde so dominiu de los bizantinos, y l'hexemonía islámica, pero restableció la so independencia cola dinastía Bagrátida. Dempués de la cayida del reinu en 1045, y la posterior conquista d'Armenia per parte de los turcos selyúcides en 1064, los armenios establecieron un reinu en Cilicia, onde establecieron rellaciones cordiales colos europeos y enllargada la so esistencia como entidá independiente hasta 1375.

La llamada Gran Armenia foi más tarde estremada ente l'Imperiu otomanu y l'Imperiu rusu. A finales del sieglu XIX y principios del XX los armenios sufrieron un xenocidiu per parte de los otomanos. Como resultancia, 1,5 millones d'armenios fueron asesinaos, y el restu de los armenios occidentales esvalixar per tol mundu al traviés de Siria y El Líbanu.

L'actual Armenia, que'l so territoriu actual correspuende a gran parte d'Armenia oriental, llogró la independencia una vegada más en 1918, col establecimientu de la República Democrática d'Armenia, y depués en 1991, cola República d'Armenia.